ReflectLeer: No Blame
Tekst bij video
Spreker: Caroline (Kernexpert Education & Development, UCLL) en Anneleen (Zorgcoördinator)
Dus “No Blame” is iets dat je als school hebt geïnstalleerd?
Ja, dat is een methode waar je niemand beschuldigt maar waar je eerst met een kind praat en vraagt hoe het zich voelt. Soms vraag ik: “Kan je dat dan ook tekenen? En kan je daar iets bij vertellen?” En dan zeg ik: “Het is belangrijk dat we dat ook aan de klasgroep gaan vertellen. Niemand wil dat er iemand in de klas zich zo ongelukkig voelt.”
Dan bespreek ik ook met dat kind hoe een steungroepje te vragen in de klas en dat steungroepje is altijd samengesteld uit een aantal kinderen waar hij/zij last van heeft, kinderen die vrienden zijn en kinderen die je graag in je groepje hebt. Dat is een groepje van 6 à 7 kinderen maar je zegt het wel aan heel de klas. Dus je komt met dat kind met dat verhaal in de klas en we vertellen: “Die voelt zich ongelukkig en heeft er een tekening over gemaakt, of een tekst over geschreven (een ouder meisje heeft eens een tekst geschreven over hoe ze zich voelde). Wij willen eigenlijk dat niemand in de klas zich zo ongelukkig voelt. En dat gaat niet over gelijk of ongelijk, over wat de kinderen zeggen: “Ik mag nooit meespelen, mijn vriendinnen worden afgepakt." of zo iets. Het gaat louter over het gevoel waar het kind mee zit.
En dat is het mooie aan No Blame, we gaan niemand met de vinger wijzen maar we willen wel dat er steun komt. Ik zeg dat dan aan heel de klas: we hebben een steungroepje samengesteld, er zijn hier in de klas kinderen gekozen die in dat steungroepje mogen zitten van dat kind. En we kunnen zorgen dat we een verschil maken voor het kind. En we spreken af dat we gedurende één week met zijn allen iets positiefs gaan doen, waarvan we weten dat het dat kind plezier zal doen, hoe groot of hoe klein ook wat ze bedenken, maar het moet van henzelf komen. En dan na een week heb ik eerst een gesprek met het kind dat ongelukkig was en dan vraag ik ook, over alle kinderen die in de steungroep zaten: "Heb je iets gemerkt dat die iets gedaan heeft voor jou in die week?" In een week krijgen kinderen sowieso een boost en voelen ze zich ook gedragen door een groep. Soms is dat genoeg, soms ook niet en moet je het nog eens herhalen. Van “Hey, het gaat weer een beetje bergaf, waar is hier die steun van de groep?" Sinds de jaren dat ik No Blame doe, daar geloof ik echt in. Want heel vaak was het vroeger een discussie van “Noem je dàt pesten, wat is pesten, wat is plagen, en jij hebt dàt gedaan…” Als dat kind doodongelukkig is, en die zit niet goed in zijn vel, daar gaat het over en daar moet je op inspelen. En dan merk ik, bij No Blame hoef je niet te blamen of gelijk te halen of te zeggen dat is wel of niet waar, of je overdrijft. Dat doet er niet toe: het gaat om dat gevoel van dat kind.